100

5 ára “reunion”, alltsvo 5 ár síðan ég fluttist til Danmerkur. Þá kom ég til að byrja, nú er ég kominn til að enda. Já, á mánudaginn byrjar skólinn, síðasta önnin, lokaverkefnið. Sumir hafa verið í skólanum síðustu daga, sem sagt byrjaðir á lokaverkefninu. Hef notað daginn mestmegnis í að lesa Weekend-avisen sem ég er með í prufuáskrift. Magnað blað, nokkurs konar Lesbók Morgunblaðsins, bara miklu umfangsmeira.

Fyrir nemendum Arkitektaskólans eru þessi lokaverkefni líkt og einhvers konar alheimsverkefni. Engu líkara en ekkert merkilegra hafi hent fólk eða muni henda fólk í framtíðinni. Að mörgu leyti skiljanlegt, það er jú mjög manneksjulegt að vilja sanna eitthvað fyrir sjálfum sér og öðrum. Held að þetta verði nú bara stemning. Hlakka sömuleiðis til að sjá hvernig ég tækla stressið.

Það eru alltaf viðbrigði að vera kominn aftur til Árósa. Hér er enginn flugvöllur, umsetinn einkaþotum, í miðri borg. Þessar einkaþotur minna mig á aðstæður sem ég upplifði fyrir nokkrum árum á Flúðum. Í sveitinni var einn ungur maður sem mikill kraftur var í. Krafta sína notaði hann í að byggja skemmtistaðinn Útlagann. Þar sem hann var nú orðinn hreppahetjan fannst honum ekkert eins sjálfsagt en að leyfa sér smá munað og keypti sér limósínu.

Samt eru það ekki bara flugvallarmál sem eru öðruvísi, miklu munar á greindarvísitölu íslenskrar og danskrar umræðuhátta. Þar lúta Íslendingar í lægra haldi. Nýjasta dæmið er umræðan um “ástandið” í miðbænum. Enginn gagnrýnir sjálfa ofbeldisseggina. Alltaf eitthvað annað; of lítið löggæsla, einokun ÁTVR, allt of dýrt áfengi og nú er það reykingarbannið sem er orskakavaldur ofbeldis. Ofbeldisseggir landsins fá hér með skömm í hattinn. Það er nákvæmlega ekkert sem afsakar hegðun af þessu tagi, fólkið sjálft þarf að taka sér tak. Hef aftur á móti alla trú á að fólk geti gert það. Hugarfarið mun þó ekki breytast á meðan enginn háttsettur, fjölmiðill eða pólitíkus, þorir að taka á skarið, viðurkenna rót vandans, gagnrýna sjálfa gerendurna og auglýsa eftir almennu siðferði.

Annars ætla ég að enda þessa færslu á öllu jákvæðari nótum. Þessi færsla er nefnilega söguleg. Hún er sú hundraðasta á þessu bloggi. Hundrað sinnum hefur undirritaður séð ástæðu til þess að tjá sig á opinberum vettvangi. Nokkuð vel af sér vikið. Þrátt fyrir smá lægð yfir sumartímann er þetta blog þó hvergi nærri hætt. Hér er allt að gerast.

Peningavangaveltur

Í dag er þjóðhátíðardagur SUS, Sambands Ungra Sjálfstæðismanna. Þennan dag fá þeir loks tækifæri til að mótmæla einhverju, flykkja sér í skrúðgöngu upp til skattstjóra og vera með uppsteit. Hvernig þessum ungliðum tekst að horfa fram hjá öllu öðru óréttlæti heimsins er aðdáunarvert. Það má svo síður en svo vanmeta þessi mótmæli þeirra. Þau eru okkur hinum til skemmtunar og hafa þannig samfélagslegt gildi.

Bakþankar dagsins í Fréttablaðinu, um útsvar og skatta, eru áhugaverðir. Þar kemur fram að einungis sex konur eru á topp hundrað yfir útsvarendur. Pistlahöfundi finnst það ekki nógu gott og segir að visst óréttlæti sé á ferðinni. Tek undir það að kynbundinn launamismunur sé með öllu óviðunandi. Aftur á móti vaknar sú spurning hvort það sé nokkur dyggð að vera á þessum lista? Eru konur eflaust að nota tíma sinn betur, gera eitthvað annað gáfulegra en að amast við að safna peningum?

Þessi listi skiptir nefnilega engu máli ef kafað er dýpra í hlutina. Hefur mannsskepnan þróast í milljónir ára, einungis til að borga sem mest útsvar?

Annars er alltaf gaman að velta fyrir sér peningum. Hvernig er tilfinninginn að opna netbankann sinn og athuga hvort 20.000.000 kr. mánaðargreiðslan hafi ekki örugglega skilað sér? Þekkir þetta fólk netbanka-hnútinn í maganum?