Kaffivélin

Í kjallara einum, í arkitektaskólanum, er kaffisjálfsali. Þar er hinsvegar ekki bara hægt að kaupa kaffi heldur líka cappochino, kaffi latte, kaffi mokka, kakó og sítrónuté. Fyrir utan þetta gríðarega úrval er einnig unt að velja hvort maður vilji sykur eða ekki í flesta drykkina og einnig hvort það eigi að vera mjólk í kaffinu. Vélin er líka gríðarlega notendavæn. Hún tekur við öllu dönsku klinki, meira að segja aurum, og hún gefur í ofanálag til baka. Hver drykkur kostar einungis 3 dkr. og fylgir brúnt plastglas, utan um drykkinn, með í kaupbæti.

Á hverjum einasta degi verðlauna ég sjálfan mig, fyrir dugnað og atorku, með því fá mér sykurlausan cappochino úr þessari einstöku vel. Besta stund dagsins. Ekkert yndislegra en að henda í nokkrar skissur, ganga rösklega niður tröppurnar, svo yfir studsgade, inn í bygginguna á móti, niður í kjallara og þá blasir við þessi yndislega látlausa kaffivél, sem vill allt fyrir mig gera. Eftir að hafa gefið henni pening gefur hún frá sér óp til merkis um að hún sé að laga kaffið. Ég bíð spenntur. Svo heyrist píp í henni en þá er kaffið tilbúið. Af því loknu fer ég svo annaðhvort út í sólina eða upp á teiknistofu með drykkinn. Svo heppilega vill til að á teiknistofunni er lítill sælgætissjálfsali. Þar stingur maður 2 kr. í, snýr og út koma m og m kúlur. Gríðarlega gott með cappochinoinu. Lúxuslíf.

Hvað geri ég, þegar námið er búið og ekki lengur kaffivél? Sem betur fer hef ég rúmlega tvö ár til að búa mig undir breytinguna. Best að njóta þessara fríðinda þangað til.