Fagurfræðileg læknisfræði

Allt er nú til. Var að vafra á Vísindavefnum góða og rakst á grein um læknablóðsugur. Hafði nú einhvers staðar heyrt um svoleiðis, samt svo skrítin tilhugsun. Nú er ég ekki líffræðingur og þess vegna allt svona frekar framandi. Reyndar meiriháttar áhugavert. Verð þó að játa að aldrei dytti mér svona nokkuð í hug, að nota blóðsugur í lækningaskyni. Hugmyndaflugið hjá þessum læknum!

Í mínu tilfellu vekja blóðsugur upp viðbjóð. Þar af leiðandi ættu þær að gera ógagn. En þær geta að vísu gert mikið gagn. Reyndar athyglisvert að ef nánar er litið á þær aðferðir sem gjarnan eru notaðar til að lækna fólk, þá er nú ekkert sem virkar mjög rómantískt. Fá sprautu í rassinn. Taka inn bragðvond lyf. Vera skorinn upp. Allt svo mótsagnarkennt.

Ef ég væri læknir, með mínar hugmyndir um læknisfræði, þá myndi ég t.d. segja við sjúkling með magaverk:
“Þú færð þennan kött hér í viku. Láttu hann liggja í kjöltu þinni tvisvar á dag, klukkutíma í senn og magaverkurinn hverfur”.
Það færi enginn sjúklingur heim með blóðsugur i krukku. Læknirinn, ég, trúi því að þægilegheit lækni.

En af hverju er ég að hugsa þetta? Er þetta fagurfræðin í mér? Uppskurður skilur eftir ör og svona pælingar? Hvað er þá hægt að segja um lýtalækningar? Þar er mesta mótsögnin. Til að vera fallegur er oft alveg viðbjóðslegum aðferðum beitt, sem ég hef séð í þáttum í danska sjónvarpinu (Danir eru með einhverja þráhyggju hvað varðar heimildarþætti um lýtalækningar). Lýtalækningar eru þó á sinn hátt “lúxuslækningar” en í praksis (afsakið slettu), enginn lúxus. Þær eru ekki lífsnauðsynlegar, meira svona afsprengi ófrumlegra hugmynda um fegurð.

En hvaða lærdóm er hægt að draga? Til að lifa góðu og fallegu lífi, þá þarf fólk að ganga í gegnum eitthvað viðbjóðslegt af og til? Svona stærfræðileg jafna. Veit ekki? En það skal enginn læknir klístra á mig blóðsugur til að mér líði betur.